Pittige interviews, geweld op de campus en naar de kerk in Ghana

28 oktober 2018 - Kumasi, Ghana

Akwaaba (inmiddels) trouwelezers!

Ja je leest het goed, ik ben inmiddels al een maand in Ghana. Dat betekend ook dat er al 1/3 van mijn avontuur op zit! Ook deze week heb ik weer veel meegemaakt. Op maandag bezochten we opnieuw Deduoka community vocational special school (wellicht beter bekend als de school van ‘De Grote Vriendelijke Reus’). In het weekend had hij ons al gebeld om te vragen wanneer we ons gezicht weer eens kwamen laten zien dus we besloten de volgende dag meteen maar even langs te gaan om het een en ander voor te bereiden. Bij binnenkomst werden we weer warm onthaald en we besloten meteen maar actie te ondernemen. Sasha stortte zich vol overgave op de website voor de school en het maken van foto’s en content terwijl Jasmine en ik met de Grote Vriendelijke Reus praatten over enkele ziektebeelden die veel voorkomen binnen de school waarover de leerkrachten meer informatie zouden kunnen gebruiken. We hebben nu 3 workshops in de planning staan. Een over het syndroom van Down, een over het Fragile X syndroom en als laatste Cerebral Palsy (hersenverlamming). De komende tijd gaan we workshops in elkaar zetten waardoor de leerkrachten weten wat de oorzaken, achtergronden en symptomen zijn en welke strategieën passend zijn om de kinderen te kunnen handhaven.  Slechts 2 leerkrachten hebben namelijk een opleiding voor speciaal onderwijs gevolgd, de rest heeft amper kennis over deze ziektebeelden. Terwijl Sasha door bleef werken met de Grote Vriendelijke Reus aan de website besloten Jasmine en ik alvast de muur voor te bereiden voor de muurschildering door deze te witten. De eerste kwast was nog niet in de verf gedoopt of er kwamen al hulptroepen onze kant op. Voor we het wisten stonden ook de conciërge, een leerkracht, een aantal leerlingen en tot slot ook De Grote Vriendelijke Reus mee te helpen en was de klus binnen een aantal uurtjes geklaard. Alhoewel we ons hadden voorgenomen 1 a 2 muren te beschilderen bleek dat er animo was voor de gehele omheining van het sportveld (ongeveer een meter of 30 aan muur dus!). Voordat we er erg in hadden waren er dus al een stuk of 5 muren gewit die we uiteindelijk moeten zien te vullen…challenge accepted zullen we maar zeggen. Ook de leerlingen wilden maar wat graag helpen en staken de handen uit de mouwen. Binnen no time ontkwamen we er daarom ook niet aan onder de grote klodders verf te zitten gezien de enthousiaste schilderstreken. Andere leerlingen genoten ervan om stilletjes toe te kijken hoe de muren steeds witter werden. Ook kregen we van een paar jongens de vraag of we niet meteen de jongens-dormitory ook konden schilderen. Nadat de muur strak in de verf stond trok de Grote Vriendelijke Reus ons nog net niet aan onze oren het kantoor in om te eten. Hij had weer voor lunch gezorgd, dit keer jollof rijst met kip, vis en koolsla. Ook stond er een overvloed aan water voor ons klaar toen we neergezet werden op de plek van de secretaresse (onder de ventilator) om te eten. Uiteraard werd er zoals we inmiddels gewend zijn in Ghana meteen een leuke soap voor ons aangezet om naar te kijken. Toen onze lunch op was gaf de Reus ons een lift naar huis toe en we drukten hem op het hart dat we snel weer langs zouden komen. Die middag keken we naar de feedback van Anthony op onze interviewvragen, op wat grammaticale aanpassingen na waren ze prima en dus gingen we op zoek naar een printshop om de documenten af te drukken. ’s Avonds was het weer tijd voor een langdurige stroomuitval en keken we naar onze guilty pleasure hier in Ghana: Desperate Housewifes.

Dinsdag was het tijd om de eerste interviews voor ons onderzoek af te nemen op een inclusive school. Omdat we een toestemmingsbrief van de director of education hadden gekregen zijn we in principe gemachtigd om op elk moment een school in het Ejisu-Juaben district binnen te lopen om veldwerk te doen. Die ochtend gaan we eens kijken of dit daadwerkelijk het geval is. Met de trotro reizen we naar het Ejisu district om de Model Primary School te bezoeken. En inderdaad, de directrice staat al klaar om ons met open armen te ontvangen. De flesjes water en plastic stoeltjes worden binnen mum van tijd ergens vandaan getoverd en de brief van de director of education wordt uitgewisseld. Nadat we ons praatje hebben gedaan over de reden van ons bezoek zet ze direct van alles in werking om ervoor te zorgen dat we de juiste mensen te spreken krijgen om het interview bij af te nemen. Sasha en Jasmine blijven achter in het kantoortje met 2 leerkrachten en ik vertrek met een derde richting een hopelijk wat rustigere plek. Schoolgebouwen zitten hier in Ghana heel anders in elkaar. Vaak zijn de klaslokalen opgezet in een u-vorm en worden de lokalen niet afgesloten met deuren en ramen. Door de open ruimtes op school en de plaatsing van de lokalen heb je er niet veel leerlingen voor nodig om een oorverdovend lawaai te produceren. Hoewel ik een ijzersterke concentratie heb vond ik het toch wel even lastig toen bleek dat de leerkracht onder een ‘rustigere plek’ zijn eigen klaslokaal verstond, ik hoopte maar dat de audio-opname bruikbaar zou zijn..

Verder verliep het interview erg soepel en stond de man er voor open zijn verhaal te doen en meningen te geven over inclusive education. De interviews voor de leraren bestaan uit diverse deelonderwerpen zoals o.a. ‘accessibility’, ‘resources and learning materials’, ‘attitude and stigma’, ‘education of the teacher’ en ‘knowledge’. Op die manier krijgen we een goed inzicht in de huidige staat van inclusive education, wat er goed gaat, waar verbeteringen mogelijk zijn en wat er nodig is om deze verbeteringen te verwezenlijken. Hierna kreeg ik ook de mogelijkheid surveys af te nemen bij een aantal leerlingen die deel uitmaken van een ‘inclusive class’, om te onderzoeken hoe zij denken over hun klasgenoot met ‘special learning needs’. Toen ik binnenkwam in de klas gingen alle leerlingen direct netjes staan achter hun lessenaar en spraken in koor: ‘Good morning madam, nice to meet you, how are you today?’. ‘I am doing great, thank you, how are you?’ antwoordde ik enigszins giechelend. ‘By Gods grace, I am doing fine, thank you for asking’ werd er weer terug geëchood. Ik verbaasde me enorm over hoe gemakkelijk het interviewen ons af ging. Stap je in Nederland een basisschool binnen dan zullen leerkrachten niet zo snel hun les onderbreken om even een interview te laten afnemen of hun leerlingen formulieren te laten invullen maar in Ghana zet men blijkbaar alles meteen opzij om je ten dienste te zijn. Voordat we vertrokken werden er de nodige nummers uitgewisseld en de directrice beloofde ons ook een meeting te organiseren met de ouders van de kinderen met special learning needs zodat we ook hen zouden kunnen interviewen. Binnen 1,5 uur hadden we dus al 3 leerkrachten en 6 kinderen kunnen interviewen, de eerste data voor het onderzoek was binnen en het was nog maar 11.30! We besloten daarom dat we voor het gemak meteen nog maar een school konden bezoeken in de buurt, als het daar immers ook zo gemakkelijk zou gaan was dat niet al te veel moeite. En jawel, ook bij de Tikrom Primary School werden we warm onthaald. Bijna crowdsurfend over de vele kinderhoofdjes werden we naar het kantoor van de directrice gebracht, een oude vrouw met jampotglazen en een ontzettend synthetisch kapsel (ze zijn hier nogal van de haar-extensions). Allereerst konden we 1 lerares interviewen die ervaring heeft met lesgeven aan een inclusive class. De directrice week niet van haar zijde en ook een van de resource-teachers (bijlesleraren) stond erop bij het interview aanwezig te blijven. We hoopten niet dat hun aanwezigheid de antwoorden van de lerares teveel zou beïnvloeden, we stelden namelijk best wel wat kritische vragen over hoe de school met leerlingen met special learning needs om gaat. Na het interviewen mochten we ook weer een aantal leerlingen interviewen. Omdat de leerlingen in deze inclusive class vrij jong waren werd de survey mondeling afgenomen door de lerares terwijl wij de antwoorden noteerden. Er kwamen erg diverse antwoorden op onze stellingen, een hiervan luidde: ‘Do you think it is okay if the teacher continuously stops the class because your classmate that has difficulty hearing needs extra instructions?’. Een antwoord hierop was: ‘Yes, he should keep up with the rest of the class so that he doesn’t have to redo the year’. Een ander antwoord luidde: ‘No, I think it is a sin, and I need attention as well to have a good future’. Nadat we klaar waren in de klas stelde de resource teacher voor om ook meteen een andere school te bezoeken in het district waar hij een leerling begeleid met special learning needs. Voor we het wisten werden we op de achterbank van zijn auto gezet en naar de betreffende school gereden. Hier namen we een interview af bij een leraar die te maken heeft met een jongetje genaamd Hubert die doof is en niet kan praten. Hoewel we er niet om vroegen werd Hubert ook op een stoeltje neergezet naast zijn leraar. Het was een schichtig, klein jongetje met enorme ogen. Je zag hem werkelijk constant alles observeren, waarschijnlijk omdat het de enige methode was om grip te krijgen op zijn omgeving. Zijn leraar was een erg vriendelijke en zeer begane man zo kreeg ik de indruk. Hij deed zijn best deed om de vragen zo goed mogelijk te beantwoorden ondanks het feit dat opnieuw de directeur van de school en de resource-teacher een oogje in het zeil hielden en hem af toe onderbraken. Na het interview werden we naar de klas van Hubert gebracht om de leerlingen te ondervragen. Alhoewel we duidelijk hadden aangegeven dat we een aantal leerlingen uit de klas wilde halen om hen 1 op 1 te ondervragen zodat de antwoorden niet teveel beïnvloed zouden worden werd hier door de resource-teacher geen gehoor aan gegeven. Hoewel de kinderen prima Engels spraken begon hij de klas als geheel in het Twi mondeling de stellingen voor te leggen. Doordat hun antwoorden ook in het Twi gegeven werden vertaalde de resource-teacher de antwoorden steeds in het Engels naar ons. Al snel merkten we op dat hij zeer selectief was en steeds dezelfde leerlingen antwoord liet geven. Nog opvallender was dat er enkel sociaal geaccepteerde antwoorden onze kant op kwamen en dat hij sommige antwoorden niet naar ons wilde vertalen. Alhoewel we geen Twi spreken konden we uit onze observaties heus wel opmerken dat sommige leerlingen het niet eens waren met de stelling en een andere mening hadden, ze kregen echter niet de kans hier voor uit te komen. Na deze teleurstellende afsluiting wilde de resource-teacher ons naar nog een school brengen in het district maar we besloten dat we niet nog meer onbetrouwbare onderzoeksresultaten wilden verzamelen voor deze dag. We vroegen hem de naam van de betreffende school op te schrijven zodat we hier binnenkort zonder hem naartoe kunnen. We keerden terug naar de campus waar het opvallend stil was. Geen hordes studenten die op weg waren naar hun faculteit, geen groepjes die onder de schaduw van de bomen zaten te lunchen en amper trotro’s en taxi’s op de weg. Al snel kwamen we er achter dat de campus voor onbepaalde tijd gesloten is door de gebeurtenissen van de dag ervoor. We hoorden via via dat er rellen waren geweest op de campus en dat er veel geweld aan te pas is gekomen. Een ingreep van het leger was nodig geweest om de rust terug te laten keren. Het gerucht ging zelfs dat er een leerling om het leven was gekomen doordat hij door een militair op zijn hoofd zou zijn geslagen met een stok. Eenmaal thuis deden we wat research om er achter te komen wat er nu precies was voorgevallen maar op internet bleef het angstvallig stil rondom deze hele situatie.. Goed, laten we er van uit gaan dat als het echt onveilig zou zijn om hier te blijven de Hogeschool al contact met ons opgenomen zou hebben (ja mam, Hogeschool Leiden heeft contact met de Ghanese ambassade, je kunt gewoon slapen).

Woensdag was het tijd om de data van de vorige dag verder uit te werken. We luisterden de opnames van de interviews en typten de belangrijkste bevindingen uit in een documentje. Ook de data die we hadden verzameld onder de kinderen deelden we vast een beetje in. Tegen de middag dook ik de keuken in om sobolo/bissap te maken. De buurvrouw had inmiddels vastgesteld dat we wel erg vaak met een flesje van dit lekkere drankje thuiskwamen en daarom had ze op de markt voor ons de ingrediënten gehaald om het zelf te brouwen. De sobolo bestaat uit water, hibiscusblaadjes, peper, kruidnagel, gember en een flinke berg suiker. Goed voor het immuunsysteem, de potentie, je bloeddruk, en algemene gesteldheid. Voor alles dus, en daarom besloot ik meteen maar een liter of 4 te maken.

Op donderdag gingen we richting Ejisu-Juaben voor een nieuwe reeks schoolbezoeken. Op de eerste school die we die dag bezochten werd ons meteen weer de nodige assistentie verleend, binnen een mum van tijd zaten we tegenover een lerares voor een interview. Kennelijk is het hier in Ghana doodnormaal om je (kleine) kind mee te nemen naar je werk, iets zoals kinderopvang is niet erg gebruikelijk en dus deed ik mijn best om het kleine mannetje zo stil mogelijk te houden terwijl Jasmine en Sasha probeerden de interviewvragen te stellen. Al snel merkten we dat de lerares soms vreemde antwoorden gaf op onze vragen. Ze leek ze niet goed te begrijpen of wij spreken gewoon een ander soort Engels. Na haar kwam een volgende lerares voor het interview maar al na de tweede vraag kwamen we er achter dat deze vrouw helemaal geen kind met special needs in haar klas had. Een bezoek vol miscommunicatie dus, we moesten ons best doen om onze frustratie en irritatie niet al te veel te laten blijken.  Hierna deden we nog een poging om wat kinderen uit de inclusive class te interviewen maar gezien hun leeftijd was dit vrijwel onmogelijk. Na verloop van tijd vroeg ik aan een van de docenten of ik gebruik kon maken van de ‘washroom’. Er werd het een en ander over en weer geschreeuwd in het Twi en uit hun gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal kon ik opmerken dat er sprake was van schaamte en lichte paniek. ‘If you don’t have a washroom I am also fine with a place outside, no problem’, zei ik daarom maar tegen een van de dames. En inderdaad, de vrouw verontschuldigde zich voor het feit dat de washroom ‘not very nice’ was. Met het schaamrood op haar kaken nam ze me mee naar de achterkant van het schoolgebouw waar ze naar een betonnen plateautje midden in een grasveld wees. ‘You can use that or any place around it’, en met die woorden liet ze me achter bij de ‘washroom’. Inmiddels ben ik wel gewend dat het hoogst ongebruikelijk is dat publieke gebouwen en scholen een toilet hebben, laat staan toiletpapier. Daarom ben ik overal op voorbereid en draag ik standaard een rol en desinfecterende handgel met me mee! Na mijn toiletbezoek gingen we naar de tweede basisschool, deze bleek zich op steenworp-afstand te bevinden. Hoewel de headmaster niet aanwezig was kregen we het opnieuw voor elkaar een leraar van een inclusive class uit zijn lokaal te krijgen voor een interview. De resource teacher en een andere docent hadden lucht gekregen van ons bezoek en vonden het maar wat interessant. Daarom bleven ze bij het interview aanwezig hoewel dit niet de bedoeling was. Vooral de resource teacher wilde naar mijn idee erg graag geïnterviewd worden en daarom onderbrak ze om de haverklap het interview met de leraar om wie het ons ging. De ergernissen werden steeds groter en met name uit Sasha’s toon kon ik opmerken dat ze er helemaal klaar mee was. Na het interview gingen we nog naar de klas om een aantal kinderen te interviewen. Toen de resource teacher ook het kind dat ik aan het interviewen was steeds onderbrak vond ik het wel weer mooi geweest en vroeg haar vriendelijk of ze misschien niet teveel wilde onderbreken en mengen in het gesprek omdat dit de onderzoeksresultaten onbetrouwbaar zou kunnen maken. Enigszins beledigd en teleurgesteld droop ze af.

Het was inmiddels middag en tijd voor het laatste schoolbezoek van de dag. Na een korte wandeling door het dorp (en dwars door een begrafenisceremonie heen) kwamen we aan bij een afgelegen schooltje. Ook hier weer hetzelfde verhaal, de vragen werden niet begrepen, de leraar durfde niet te antwoorden, de head mistress bleef bij het gesprek aanwezig en de antwoorden van de kinderen werden beïnvloed door de leraar. Voor ons gevoel zaten we de interviews dus voor spek en bonen af te nemen omdat we de onderzoeksresultaten toch niet zouden kunnen gebruiken. Wat het ons tegelijkertijd wel verteld is dat er blijkbaar toch de behoefte is om schone schijn te spelen wanneer het aankomt op inclusive education. De kinderen met beperkingen worden bijvoorbeeld door geen enkele medeleerling gepest, kinderen in een rolstoel kunnen ook deelnemen aan gym en hebben geen moeite hindernissen zoals een trap of te smalle deurpost. Ook vind iedereen het fantastisch dat kinderen met een beperking worden opgenomen in het schoolsysteem en daardoor niet naar een speciale school hoeven ondanks dat ze niet opgeleid zijn om hen te onderwijzen en de tijd en financiële middelen voor hen niet ter beschikking hebben.  Wil een leraar of lerares eens iets zeggen over stigma of iets negatiefs in het algemeen wanneer het over inclusive education gaat dan zorgt de headmaster of een collega er wel voor dat diens mond tijdig gesnoerd wordt. Stel je daarna nog eens een kritische vraag, dan zal je enkel nog een sociaal wenselijk antwoord terug krijgen. Een zorgwekkende observatie deden we bij een basisschool waar we herhaaldelijk werden overtuigd van het feit dat het kind met een intellectuele beperking precies hetzelfde werd behandeld als alle andere kinderen in de klas. Toen we de betreffende klas in liepen troffen we echter iets heel anders aan. Het jongetje zat namelijk helemaal in zijn eentje achteraan in de klas zonder lessenaar. Hij werd duidelijk niet bij de rest van de klas betrokken maar apart neergezet alsof hij straf verdiende. Na de drie teleurstellende schoolbezoeken die dag konden we even niet meer de motivatie vinden om nog een school langs te gaan en dus keerden we weer terug naar Kumasi. Op het trotro station lukte het ons moeilijk om een trotro te vinden naar Newsite. Het was sowieso opvallend rustig, geen hordes mensen en geen chauffeurs die aan alle kanten aan je trekken. We begrepen dat de campus nog steeds gesloten was wegens veiligheidsredenen, vandaar dat er ook veel minder transport beschikbaar was. Eenmaal in de trotro rijden we de poort van de campus binnen en zien daar een tank staan met een aantal zwaarbeveiligde militairen. Het kantoortje van de poortwacht aan de overkant is helemaal vernield, een eerste teken van wat zich eerder die week op de campus heeft afgespeeld. We krijgen van een taxichauffeur te horen dat de campus nog zeker 2 weken gesloten zal blijven omdat de regering eerst in overleg moet gaan om de veiligheid te garanderen.

Eenmaal thuis staan de buurkinderen alweer klaar. Die avond helpen ze ons mee in de keuken. Ze vinden het al fantastisch om een aardappel te mogen wassen, laat staan wanneer ze gepromoveerd worden om een bakbanaan te frituren!

Het was vrijdag en het weekend stond voor de deur. Omdat we gedurende de week flink wat interviews hadden afgenomen besloten we de ochtend te benutten om deze allemaal uit te werken. Gelukkig waren we rond het middaguur al klaar en konden we extra vroeg het weekend inluiden met een bezoekje aan de Kumasi Mall. Ik had namelijk ineens zo’n intens verlangen naar koffie, kaas en bovenal airconditioning.. Eenmaal in de grote supermarkt werden we flink aangestaard en zelfs achtervolgt door de gangpaden. Af en toe betrapten we wat mensen die ons ‘onopvallend’ fotografeerden vanachter een schap of onder het mom van ‘ik neem gewoon even een foto van mijn dochter die toevallig precies voor jullie staat’. De hele winkel was feestelijk versierd met kerstdecoraties en ook werd er kerstmuziek gedraaid.  Ik stond er helemaal niet bij stil dat kerst eraan komt met deze tropische temperaturen en het voelde daarom allemaal ook een beetje misplaatst. Ook bij de kassa trokken we veel bekijks, hoewel er meerdere kassa’s geopend waren stond vrijwel al het winkelend publiek achter ons in de rij. Na ons ‘optreden’ in de supermarkt gingen we terug naar huis en maakte Sasha haar favoriete pastasalade met tonijn waar ze al dagen over droomde.

Zaterdagochtend werd ik wakker gemaakt door de buurkinderen die waarschijnlijk al een paar uur strak gehouden waren door hun moeder die ze vertelde dat de obroni’s pas na 06.00 gewekt willen worden. Ze vonden het maar wat interessant om te zien hoe ik mezelf klaarmaakte voor de dag en voordat ik het wisten liepen er een stuk of 4 kindjes door het huis met mijn ‘signature look’; winged eyeliner. De rest van de ochtend spendeerde we met de gehele familie die buiten op het erf de handwas zat te doen, maar liefst 4 enorme teilen vol met sop, kleding, beddengoed, handdoeken, schoenen en rugzakken. De kinderen werden geacht zelf hun schooltas en schoenen schoon te maken terwijl vader en moeder in rap tempo de rest van de was er doorheen probeerden te werken. Net wanneer ik een van de kinderen help met het schrobben van zijn rugzak stopt er ineens een auto voor de poort. Een (zichtbaar welvarend) stel stapt uit en opent de achterklep van de auto. De ogen van de kinderen worden zo groot als schoteltjes wanneer ze zien dat er een enorme 49 inch smart tv uit tevoorschijn komt! Door het dolle heen springen ze over het erf en roepen: ‘It is your new tv, it is your new tv!’. Sasha, Jasmine en ik kijken elkaar ongelovig aan. Een tv? Voor ons? Waarom? De buren vertellen dat ze bang waren dat we ons verveelden en daarom een tv hebben gekocht. Voor de bewoners vorig jaar hadden ze immers een koelkast gekocht dus wij moesten ook maar getrakteerd worden.. Met het schaamrood op de kaken loop ik mee naar binnen om de tv te installeren, hoewel ik het ontzettend lief vind van de buren voel ik me ook enorm opgelaten door al deze luxe, ik weet dat de buren hun geld veel beter kunnen besteden. De rest van de middag liggen er minstens 10 buurkindjes op de grond voor de reusachtige tv, vooral de zender met videoclips doet het goed en de kinderen laten hun indrukwekkende dansmoves zien. Wanneer de buurvrouw klaar is met de was komt ze ons huis binnen, ‘Let’s go Laura, we are going to make light soup!’. Voordat ik er erg in heb staan we in de keuken een vis te ontleden. Overal en nergens komen ingrediënten voor de light soup vandaan, sommigen uit ons huis, anderen uit de keuken van de buren en ook de kinderen rennen indien nodig heen en weer naar de containerwinkeltjes in de straat om missende ingrediënten te verzamelen. We eten de soep met ‘riceballs’ en die avond genieten we wederom van desperate housewives, maar dit keer vanaf een 49 inch tv!

Sunday, churchday. Die ochtend gaat de wekker al vroeg en trek ik mijn meest vrolijke maar ook bedekkende jurk aan, het is namelijk eindelijk zover: we gaan met de buurtjes mee naar een echte Ghanese kerkdienst! Inmiddels hebben we dit aanbod al 3 keer afgeslagen omdat we weekendtrips hadden gepland maar dit weekend ontkwamen we er niet meer aan. We proppen ons met z’n allen (Queen Bee (Beatrice), Debra, Akwasi, Baffoe, Jasmine, Sasha en ik zelf) in de gammele auto van Kwame, de buurman. De auto komt abrupt tot stilstand op een soort bouwplaats zo lijkt het wel, ‘This is church!’, zegt Kwame trots. Een grijze, wat deprimerende constructie van cement blijkt de kerk te zijn, er staan steigers van bamboe tegenaan en het heeft nog het meeste weg van een soort parkeergarage. Het doet in ieder geval op geen enkele manier denken aan de kerk zoals wij die kennen in Nederland. Wanneer we naar binnen gaan weet ik niet wat me overkomt, een muur van geluid komt op me af. In Ghana geldt: hoe harder de stereo-installatie kan, des te groter de welvaart. Deze kerk heeft het overduidelijk goed constateer ik. In de ‘parkeergarage’ staan honderden plastic tuinstoeltjes in rijen opgesteld en we nemen ergens plaats. Ik moet even goed in me opnemen wat er zich allemaal voor me afspeelt. Mensen lopen door de kerk heen, compleet in zichzelf gekeerd met hun ogen dicht terwijl ze zich hardop en met ondersteuning van wilde handgebaren tot God richten. Een aantal van hen zijn emotioneel en laten zich zelfs op hun knieën vallen terwijl ze hun armen en hoofd omhoog gooien. Terwijl dit plaatsvind staan op een podiumpje vooraan in de parkeerplaats een viertal mensen hetzelfde te doen door een microfoon terwijl er ook nog orgelmuziek klinkt op de achtergrond en een man naast het podium zich uitleeft op een drumstel. Ik doe een wanhopige poging om mijn zintuigen te beschermen maar het is onbegonnen werk, ik stel me er op in dat ik de komende uren maar even moet afzien. Alle kerkgangers zijn gekleed in hun mooiste en meest kleurrijke jurken en pakken, ook zijn voor de gelegenheid de meeste vrouwen behangen met sieraden. Ook de kleinste kinderen lopen rond in maatpakjes en kitscherige jurkjes met glitter en tulle. Na een tijdje gaat iedereen weer zitten en verdelen we ons in groepjes door het gebouw. Wij worden gesommeerd naar het groepje ‘bible studies’ omdat dit het enige onderdeel is dat in het Engels wordt onderwezen. Het onderwerp van de week is ‘living in peace with one and another’, naar aanleiding van wat er die week is voorgevallen op de campus. Een discussie over wat vrede inhoud en hoe je om hoort te gaan met conflicten volgens de bijbel volgt. We krijgen boekjes uitgedeeld en wanneer er een verse moet worden opgezocht zit er steeds wel iemand naast ons die een bijbel of bijbel-app bij de hand heeft. Plots klinkt er een belletje en worden alle tuinstoeltjes door de ruimte heen en weer geschoven tot ze weer in de oorspronkelijke opstelling staan. De rest van de dienst is in het Twi en het duurt dan ook niet lang tot we ons beginnen te vervelen. Ineens staan de mensen die naast ons zitten op en maken plaats voor anderen. De jongen die naast me komt zitten stelt zich voor en legt uit dat hij graag wil vertalen wat er gezegd wordt zodat ik ook de boodschap van God kan ontvangen. Ook Sasha krijgt een ‘personal assistant’. Er volgen nog een aantal liederen en iedereen zingt en danst vol overgave mee, opnieuw gooit men de handen omhoog en laat zijn/haar emoties de vrije loop. Om de haverklap klinkt er ‘amen’ en ‘halleluja’. Dan legt mijn vertaler uit dat het tijd is voor ‘worship’, dat doet ieder voor zichzelf vertelt hij. Het duurt dan ook niet lang voordat de kerk veranderd in een soort kippenhok. Iedereen sluit zijn ogen en begint hardop gebeden te prevelen. Hierna is het tijd om de portemonnee te trekken, alle kerkgangers worden geacht 1/10 van hun maandelijkse inkomen af te staan aan de kerk. Tot slot worden alle mensen die voor het eerst aanwezig zijn in de ‘Pentecost church’ naar voren geroepen om zich op het podium voor te stellen, te laten inwijden en de kracht van God te ontvangen. Alle ogen zijn op ons gericht maar we doen net alsof we er niks van begrijpen ondanks dat we vertalers naast ons hebben zitten. Er zitten een paar honderd mensen in de kerk en we hebben geen idee wat ze precies van ons verwachten. Dan is het inmiddels al 12.30 en hebben we er een 4 uur durende kerkdienst op zitten. De kinderen beginnen onrustig te worden en dus sluit de voorganger de dienst af door ons te vragen of we degene naast ons willen vastpakken om voor elkaar te bidden. Mijn buurman pakt mijn handen en begint in het Twi te bidden terwijl ik in paniek het ‘onze vader’ maar begin op te zeggen zodat het lijkt alsof ik ook enigszins weet wat er van me verwacht wordt.

Het was weer een interessante week in Ghana. Als je nieuwsgierig bent naar wat we volgende week allemaal beleven dan zie ik je graag terug! Onder andere het vieren van mijn verjaardag en het maken van de muurschilderingen komen aan bod!

Tot snel!

Kus, Lau. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Ursy:
    29 oktober 2018
    Het was weer genieten Lau om je verhalen te lezen. Zie zo voor me hoe je alles beleeft en ondergaat. Kijk al uit naar t volgende verslag!
  2. Astrid:
    3 november 2018
    Hoe leuk elke keer weer! Absoluut genieten... Halleluja en Amen ;-)

    Kissie taaaaante
  3. Berna:
    3 november 2018
    Van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag Laura. De viering daarvan wacht ik af met de nodige nieuwsgierigheid. Ik heb genoten van jouw belevenis en zo te lezen was het een hectische tijd.
    Ik ben benieuwd naar het komende verslag.
    Big hug